Frankenstein gibi hissettiğim zamanlar...

Bir an da yayıldı beynime toprak kokusu.
İyi hissettim bir an...Ama kısa sürdü.
Kırık camların üzerinde yürüdüğümü zannettim ama bir an da kirli bir çamura bulandım.
Susuzluk çeken bir canınlının çaresizliğiyle son buldu bu düşünceler.
Bu bir tuzaktı sanırım.
İçimden bir şey yapmak gelmiyor.
En iyisi bulanık su da yüzmek.
Belki bir faydası dokunur bana ya da beynimi kendine benzetir, rahatlatır beni.
Belki de bir anda bastıran bu duman yardımcı olur bana gerçi onun kendisine faydası yok hemen ortadan kayboldu...
Neyse ben yatıyorum...